Het bezoekersaantal aan het huisje van windpark Zijpe hield niet over; het was vooral de wind zelf die zijn aanwezigheid liet voelen op Winddag van dit jaar. Van de tien pakken fris die we hadden ingekocht waren er aan het eind van de middag twee aangesproken. Over de hele dag telden wij buiten onszelf, molenaar Piet en bureaumedewerker Wim Bart, slechts dertien bezoekers. Wie dat waren?
In de vroege Ochtend troffen we bij de toegangsweg tot het park een wat oudere man met baard en twee grote honden aan een vlastouw. Wij stapten uit om een wegwijzer op te hangen, waarop een van de honden op ons afstormden en Piet zijn pols stevig tussen de kaken klemde. De hond werd direct tot de orde geroepen. “Hallo Ger”, zei Piet. “Kom je zo nog even kijken?” Bij het openen van de deur stond Ger al klaar om even in het huisje te komen, maar hij hoefde niets te drinken en ging meteen weer voor andere zaken. Dat gold kennelijk ook voor een mevrouw die even in de deuropening verscheen en later toch weer verdwenen was. Daarop kwam molenaarszoon Iwan met met vrouw en dochter, die de Tesla in het gras voor hadden geparkeerd. We verzonnen ter plekke dat je zo’n auto toch direct vanuit de molen moest kunnen voeden, en we vonden het zo’n goed idee dat we er een act van maakten die we op foto vastlegden: om nog eens uit het album te halen tegen de tijd dat “tanken bij het windpark” de gewoonste zaak van de wereld is. Nu wees het meisje naar een raam aan de achterzijde van het huisje waar een deftige dame te paard voorbijreed. Wij zwaaiden naar haar en zij zwaaide terug, en toen zij even later voor het huisje langs reed zwaaiden we nog een keer.
De Middag begon stil en ik maakte een wandelingetje naar het accordeonfestival. Daar zaten de mensen dus! Ze kwamen helemaal stoelen tekort. Te lang bleef ik er niet hangen, want je weet het maar nooit. Terug op park was daar een man gearriveerd die voorzichtig informeerde of turbines wisselstoom of gelijkstroom maakten. “Gelijkstroom”, antwoorden Piet en ik tegelijk, en we begrepen wel waarom hij ons zo bedenkelijk aankeek. Het net vereist wisselstroom van precies 50 herz, en hoe doet zo’n turbine dat? De man vertelde dat dit soort dingen hem interesseerde omdat hij altijd met scheepsmotoren had gewerkt. “Maar dan kunt u dit stroomschema van de molen wel lezen,” zeiden wij. En we legden een grote technische tekening op tafel met lange strakke lange lijnen en tal van mysterieuze icoontjes. We vertelden er eerlijk bij dat wij zelf niet alle details begrepen. Zachtjes begon hij te vertellen dat de drie streepjes bovenin fasen voorstelden, de driehoekjes thyristors waren en dat je die met een haakje eraan kon instellen. Zo dook hij steeds dieper in de details en deed hij ons exact uit de doeken hoe het toegaat daar binnen in zo’n molen. Hij kwam uit de regio, net als de volgende meneer die binnenstapte en die de geschiedenis van de plaatselijke boerderijen archiveerde. Of die ons windpark meerekende met de Zijper historie? Hij leek even naar het plafond te kijken, en zei toen: “uiteindelijk wel, maar dan zou ik van jullie alle informatie moeten krijgen.” De buurman en buurvrouw van molenaar Piet uit Petten voegden zich in het gezelschap. Ook die kregen koffie met koek en we spraken over het snel verdwijnen van lokale uitspraak verschillen. Mevrouw kwam uit het gebied waar je spoorbomen uitspreekt als spoorbómen. Het hoeft natuurlijk niet de hele tijd over windturbines te gaan, zelfs op winddag niet. Er gingen wat mensen weg toen een nieuw stel met een kinderwagen binnenschuifelden. Ze namen het kind op schoot, een babytje nog, en iemand pakte een papieren windmolentje die met flink blazen hard in de rondte draaide. Verbijsterd keek het kind naar de wiekjes en strekte even later een handje uit, zonder echt wat te pakken.
Zo waren op één dag oud & jong, gast & gastgever een stuk wijzer geworden. Dat we met zo weinig waren, deed er helemaal niet toe. Al zullen we het daar met het bestuur van Kennemerwind nog wel een keer over moeten hebben. Je kunt niet elk jaar met 8 pakken fris blijven zitten. Oh ja, Coby, de vrouw van de molenaar is ook nog geweest, en dat maakt dertien.
